Sranan Fowru voor vrienden

Goedenavond beste allemaal! In mijn laatste blog schreef ik over een gemixt gevoel. Aan de ene kant wil ik graag in Suriname blijven om nog van alles te doen, aan de andere kant wil ik mijn vrienden en familie in Nederland weer zien. Dit gevoel is nu omgeslagen, maar alles op zijn tijd, laat ik beginnen met jullie eens goed jaloers te maken.

Gisterenavond ben ik teruggekomen van een weekje Curaçao, waar ik Niels opgezocht heb. Niels verblijft, net als ikzelf, vier maanden in het buitenland om les te geven. Toen ik landde op Hato, het internationale vliegveld van Curaçao, wist ik niet wat ik zag. Hato is vele malen moderner dan de Zanderij, het vliegveld van Suriname. Onderweg naar Niels keek ik mijn ogen uit. Curaçao is heel verschillend van Suriname, naast dat de zon er veel feller schijnt, is het er ook veel droger. Heel Curaçao is eigenlijk niets meer dan een grote rots met daarop wat cactussen en uitgedroogde bomen. Dit was een heel ander aanzicht dan het altijd groene Suriname. Ik heb intens genoten van mijn week vakantie, want zo mag ik het verblijf in Curaçao toch wel noemen. Naast alle feestjes, strandbezoeken en duik-aangelegenheden, heb ik ook de stageschool van Niels bezocht. Ook hier werd ik weer met stomheid geslagen. De stageschool waarop Niels lesgeeft is een vrij nette school met luiken voor de ramen en fel geschilderde muren. Er hing geen bord, maar Niels kon zijn uitleg ondersteunen met een beamer. Daarnaast hingen er ventilatoren aan het plafond, iets dat ik hier in Suriname niet gewend ben in mijn lokaal.
De Curaçaose stagiaires wonen in grote huizen bij elkaar. Niels woont dan ook in een huis met zeven andere huisgenoten, iets dat wij hier in Suriname niet kennen. Er zijn zelfs studentenhuizen waar een dertigtal stagiaires wonen. De tweede avond van mijn verblijf bij Niels heb ik mijzelf van mijn beste kant laten zien en heb ik een lekkere ‘Sranan Fowru’ gemaakt voor alle huisgenoten. Sranan Fowru betekend letterlijk; Surinaamse kip. Samen met Niels heb ik het geheime Surinaamse recept voor een lekker barbecue kippetje in elkaar gezet. Mijn inzet werd gewaardeerd en iedereen was te spreken over hun nieuwe Surinaamse gast, wat ik natuurlijk heel fijn vond.
Verder was mij nog wat opgevallen, in Suriname zijn er heel veel stagiaires die hun stage lopen in scholen of ziekenhuizen. In Curaçao lijkt het wel alsof iedereen stage loopt in het horeca –of hotelwezen. Overal waar ik kwam waren dan ook Nederlandse stagiaires aan het werk.
Naast alle schoonheden die het eiland te bieden heeft, is er ook één grote zwarte plek in Curaçao waar Niels mij meteen de eerste dag op wees; de olieraffinaderij. Midden op het eiland verreizen er een tiental grote schoorstenen waaruit constant rook en vuur braakt. De raffinaderij zorgt dan ook voor enorm veel vervuiling, maar daar wordt in Curaçao niet veel aandacht aan geschonken.

De week in Curaçao ging veel te snel voorbij en nu ben ik alweer een volledige dag in Suriname geweest. Morgen organiseren Niels en ik een barbecue voor onze Surinaamse vrienden en vriendinnen, ook daar zullen we weer een lekkere Sranan Fowru op tafel gaan zetten (iets waar ik zo dadelijk alvast aan moet gaan beginnen). Ik kan nu toch wel met zekerheid zeggen dat mijn gemixte gevoel van de afgelopen weken plaats gemaakt heeft voor een enthousiast verlangen naar thuis. Nu het einde in zicht komt, ben ik stiekem de dagen aan het aftellen naar 4 juni. Ik ben lang genoeg van huis geweest en het is tijd om mijzelf weer te focussen op de Nederlandse zaken, zoals stage lopen en alle andere verplichtingen die de Han voor mij heeft als ik weer thuis ben. Stiekem zie ik mijzelf ook al weer rondlopen op school, met een kopje koffie in mijn hand, enthousiast vertellend over mijn te gekke stageperiode in Suriname. Nu moet ik stoppen met schrijven, want er ligt zo’n zes kilo Surinaamse kip te wachten om gemarineerd te worden.

Soso Lobi,

Mathijs