Learning the basics

Mijn laatste reisverslag was van 5 februari, maar het lijkt veel langer geleden. We hebben het er vaak over hier; hoe het lijkt alsof we al meer dan een maand in Paramaribo zijn. Dit komt waarschijnlijk omdat ik aan ervaringen, gebeurtenissen en indrukken al meer dan een maand op heb moeten nemen in mijn hoofd. In realiteit zijn we nu een dikke twee weken in Suriname. Het leven hier bevalt mij goed. Overdag lopen Lucas en ik wat mee op onze stageschool en ‘s avonds eten we wat samen met de andere reizigers of spelen we een spelletje. Afgelopen dinsdag zijn Anouk en Jolien geland in Paramaribo, een week daarvoor werd ons huisje aan de Onoribolaan uitgebreid met Anke.
De zaken zijn nu lekker aan het rollen. Gisteren hebben we, niet zonder slag of stoot, onze verblijfsvergunning uit kunnen breiden naar drie maanden. Dat we de officiële zaken nu aan het regelen zijn geeft mij wat meer rust in mijn hoofd. Ook heb ik een opzetje gemaakt voor de dagen waarop ik stage wil gaan lopen. Zoals het er nu naar uit ziet ga ik lessen geven op maandag, woensdag en donderdag. De rest van de dagen ben ik vrij om vakken te volgen, activiteiten te organiseren en natuurlijk om van het lekkere weer te genieten. Vooral dat laatste is heel erg fijn. Lucas en ik hebben vorige week een abonnement afgesloten bij zwembad ‘de Vos’ en voor 100SRD (minder dan 20euro) zwemmen we een hele maand onbeperkt. Leuke bijkomstigheid; het lijkt alsof wij de enige zijn die van het bestaan van het zwembad afweten, dus we zwemmen vrijwel altijd in een leeg bad. Naast de plechtigheden omtrent de verblijfsvergunning en stage komen we er ook steeds meer achter dat we niet persé hoeven te leven op ingeblikt voedsel van de Chinese winkel om de hoek (Han Supermarkt, schuin tegenover Xi Cheng Supermarkt en slechts drie minuten verwijderd van Lin’s Supermarkt). Anke heeft, zoals een goed huisgenootje beaamt, al een paar keer de markt bezocht. Wanneer ze dan weer terugkeert naar ons huisje heeft ze voor 30SRD de lekkerste dingen meegenomen waaronder mango’s, watermeloenen en kousenband.

Ik denk dat Kees-Jan zou zeggen dat ik mijzelf in de honeymoon-fase bevindt van de reis. Alles hier is prachtig en Lucas en ik kunnen ons ook kostelijk vermaken in Lin’s supermarkt, die echt vijf keer zo groot is als alle duizenden andere Chinese supermarkten, maar wel precies hetzelfde assortiment heeft. Waar onze vertrouwde Han Supermarkt 10 potten pindakaas heeft staan, heeft Lin (niet gelogen) minstens 150 potten staan. Ook ‘leuk’ om te vermelden; het is in de Chinese supermarkten onmogelijk om iets anders te kopen dan een halfjaar oude kip die zo diep bevroren is dat Ötzi (de ijsmummie, een geschiedenisgrapje) er nog wat van kan leren.

Het verkeer hier is een grote chaos. Op weg naar het zwembad moet je opletten dat je niet door de busjes en auto’s van de weg gereden wordt. Wat meer naar links rijden (we rijden hier links in plaats van rechts) kan ook niet, want de berm bestaat uit open putten en kuilen van minstens een halve meter diep. Qua fietsen is het dus letterlijk en figuurlijk: livin’ on the edge.
Het leven op de stageschool verloopt goed. Ik heb mijn eerste lessen gegeven en ik kan jullie dit vertellen; PowerPoint is een overbodige luxe. Ondanks dat ik het wel een groot gemis vind dat ik geen afbeeldingen kan projecteren, verloopt het lesgeven op een krijtbord mij goed. De onderwijskundige-reden dat ik hier ben is om mijn arsenaal aan trucs en werkvormen uit te breiden met een zo minimaal mogelijk aantal middelen. In mijn lokalen staan stoelen, tafeltjes en een krijtbord. Meestal hebben de leerlingen zelf een schriftje bij. Voor bordenwissers en krijt moeten de docenten zelf zorgen. Als je dus wat leuks wil doen met de kinderen dan moet je creatief na gaan denken. Het is fantastisch om te zien hoe erg de leerlingen smullen van een simpele werkvorm als ‘welk woord weg’. Dit zet mij wel wat aan het denken over de Nederlandse manier van onderwijs geven. Misschien zijn al onze leerlingen wel wat verwend.