Bakra's united

Goedenavond Nederland, het laatste nieuws van jullie favoriete Bakra (blanke Surinamer). Waar moet ik beginnen? Na mijn vorige blog ‘learning the basics’, zijn we uit onze comfortzone gegaan en hebben we een aantal trips gemaakt. Het eerste tripje is alweer bijna twee weken geleden. Samen met onze Surinaamse gids Rudy gingen we dolfijnen spotten en kaaimannen vangen! Lucas, Anke, ik en twee Belgische stagiaires hadden met Rudy afgesproken bij de Belgen thuis. Nadat we kennis gemaakt hadden met de vlotte, plezierige, Surinamer gingen we met z’n allen op weg naar de Suriname rivier. Na een halfuurtje rijden hadden we onze bestemming bereikt en konden we aan boord van het houten bootje met de naam ‘Fritsje’. De naam van de sloep mag dan wat oubollig klinken, de muziekinstallatie op de boot zelf was dat zeker niet. Onder de begeleiding van harde muziek gingen we op pad, de Suriname rivier op. Na een klein halfuurtje varen hield de bootsman halt en vertelde Rudy ons dat dit de plek was waar meestal de dolfijnen naar boven kwamen. We hoefden niet lang te wachten totdat de eerste nieuwsgierige dolfijn een kijkje kwam nemen. Al snel zagen we een stuk of tien flippers die wat rondsprongen en met hun eten speelden. Hierna gingen we door richting de kaaimannen. Rond een uur of zeven ’s avonds legden we aan bij een kleine houten pier, die toebehoorde aan de oude Johannes Margeratha plantage. Op de boot nuttigden we wat bami of nasi. Vervolgens smeerden we ons in met tien lagen muggen werende zalf en trokken we onze lange kleren aan. Uitgerust met een koplamp liepen we de pier op en kwamen we uit in een klein dorpje. Na dit dorpje doorgelopen te zijn zagen we twee vier persoons bootjes liggen die ons het moeras in zouden gaan brengen, het was ondertussen bijna donker geworden. De muskieten van ons afslaand klommen we de wild schommelende rode bootjes in. Na een halfuurtje varen tussen de plantagekanalen door was het inmiddels pikkedonker geworden. De vaarroute naar het moeras was niet zonder obstakels, we moesten bruggen trotseren waarvoor je plat op de boot moest liggen en we hebben ons bootje, samen met de schipper, over een dijkje moeten tillen. Toen dit alles achter de rug was en we in het moeras beland waren, zag ik voor het eerst een kaaiman. Het was een soort National Geographic-achtig tafereel. We schenen met de koplampjes het moeras in en al snel staarden er twee kleine rode kijkers terug. Nadat we deze eerste gespot hadden ging het snel. Op bijna iedere hoek van het moeras doemden rode ogen op en het duurde dan ook niet lang voordat de schipper ons een van de beestjes van dichtbij kon laten bewonderen. Ik zou nog veel meer over deze ervaring kunnen schrijven, maar dan wordt het een beetje saai om deze blog te lezen, dus ik ga door!

Gisteren zijn we teruggekomen van Bigi Pan, een groot meer waarop we een nacht gelogeerd hebben. Wederom een magische plek. We zijn met heel het Nederlandse genootschap afgereisd naar een klein stadje genaamd Nickerie. Hier pakten we de boot die ons vanaf een aantal rivieren uiteindelijk naar het meer Bigi Pan leidde. Op het meer, dat maar een halve meter diep was, stonden een vijftal huisjes waar zo’n dertig man op kon logeren. Wij waren samen gearriveerd met ongeveer tien andere Nederlanders. De huisjes waren van alle gemakken voorzien; hangmatten, bedden, eigen toiletten, douches en houten stoelen waarin je kon relaxen. We hebben echter weinig gerelaxt, want nadat we onze tassen op de kamers gezet hadden konden we meteen weer instappen in een bootje om vogels te gaan spotten. Op het meer was ook een gedeelte wat het beste omschreven kan worden als een ‘ondergelopen oerwoud’. Tussen de boomtoppen en stukken gras door, gingen we opzoek naar mooie beestjes. Na een halfuurtje varen kwamen we aan bij een groep flamingo’s en fel rode vogels met de naam ‘rode ibris’. Vervolgens was het tijd om voor het avondeten te gaan zorgen. Een van de gidsen spanden een net in het ondiepe gedeelte van het meer. Hij verzocht ons om uit de boot te stappen en naar zijn kant van het net te lopen. Tot mijn knie wegzakkend in de modder strompelde ik, samen met wat anderen, zijn kant op. Vervolgens gaf hij ons een aantal takken en gingen we de vissen opjagen richting het net. Ik kan nu een stoer verhaal ophangen over de tientallen vissen die we vingen, maar dat ga ik niet doen haha. We vingen precies één visje, dus gingen we snel terug naar ons waterhuis om te genieten van een classic Javaans soepje met natuurlijk kip en geen vis. Na het avondeten gingen we wederom de boten in om opzoek te gaan naar kaaimannen en slangen. Er waren helaas niet zoveel kaaimannen als op onze tocht met Rudy, wel hebben we twee mooie slangen kunnen spotten. Hierna keerden we terug naar het huis, hebben we nog wat Borgoe en Parbo gedronken en zijn we gaan slapen.

Ik merk dat, nu we hier vijf weken zitten, het contact met de andere studenten steeds beter is geworden. We hebben een contactenkring opgebouwd bestaande uit Belgen, Nederlanders en Surinamers. Lucas en ik gaan wekelijks voetballen met SU4You tegen willekeurige Surinaamse voetbalteams. Dat voetballen in combinatie met de ondernomen tripjes sterkt de band tussen de stagiaires en zorgt ervoor dat je niet meer alleen maar onbekenden om je heen hebt staan in de uitgaansgelegenheden (die er ook genoeg zijn hier :-) ). Voor nu is het weer even genoeg geweest met het schrijven, geniet van jullie avond en van de foto’s die ik bijgevoegd heb!